Gisteravond, onder een hemel die net begon te kleuren met de laatste stralen van de zon, had ik een afspraak met Ron ter Burg Photography. Ons doel was het magische noorderlicht vast te leggen. Maar, aangezien er wat hoge bewolking in de lucht hing, besloot ik mijn kansen te spreiden en eerst het Wrak van Wierum bij zonsondergang te bezoeken.
Gewapend met mijn Canon Nederlanda en gehuld in een wadpak, dat me onoverwinnelijk deed voelen, begon ik aan de tocht over het Wad. Het eerste deel van de wadloop was verraderlijk zwaar; mijn voeten zogen zich vast in de slikkige bodem, waardoor elke stap aanvoelde als een kleine overwinning .
Toen ik eindelijk bij het wrak aankwam, waar de lucht in vurige tinten kleurde, begon de tweede uitdaging: de perfecte vernieuwende compositie vinden. Terwijl ik mijn camera instelde, zag ik plotseling een groep wadlopers naderen. Hun silhouetten tegen de kleurrijke hemel waren als een geschenk van de natuur. Snel pakte ik mijn camera en legde dit spontane tafereel vast 
Euforisch van deze kleine triomf, begon ik mijn terugtocht. Maar het Wad had andere plannen. Amper vijftien meter van de kant verwijderd, raakte ik muurvast. De modder had besloten mij niet zomaar te laten gaan. Daar stond ik dan, gevangen in het koude, grijze slik, vechtend om elke centimeter beweging.
Gelukkig was hulp nabij. Met vereende krachten werd mijn camera veiliggesteld en kwam ik los uit de greep van het slik. Terwijl ik mij bij een vijver zo goed als het ging waste, kwam Ron aanrijden. Hij zag de modder en luisterde geduldig naar mijn relaas.
Deze ervaring leerde me een waardevolle les die ik graag deel met elke aspirant-natuurfotograaf: onderschat nooit de kracht van de natuur, ga nooit alleen het Wad op, en bereid je altijd voor op het onverwachte. In je tas met schoonmaakspullen en droge kleren ligt misschien wel je redding 
Dit avontuur was een herinnering dat elke foto een verhaal is van overwinning en soms van nederlaag, maar altijd een moment van puur beleven.
You got to live and learn 
